Furoshiki - chusta do wszystkiego

Zawsze miałam dziwną słabość do Japonii.
Zawsze, czyli od czasów serialu Oshin we wczesnych latach 80. :-) Pragnęłam mieć kimono, jeść pałeczkami i spać na podłodze. Kilka lektur ("Życie po japońsku" Janiny Rubach-Kuczewskiej i "Japoński wachlarz" Joanny Bator) zaspokoiło trochę moją ciekawość, a fascynacje wkrótce objęły inne obszary świata, ale nadal lubię haiku, origami, bento, i buddyzm zen :-)
A ostatnio polubiłam jeszcze furoshiki.
Dzięki Karolinie, która prowadzi sklep Furoshiki i promuję kulturę Japonii, dostałam do przetestowania jedną z chustek w rozmiarze L. A jako że chusty bardzo lubię (nosiło się Dziecko przez 3 lata, oj nosiło), to z zapałem rzuciłam się do wiązania. Co prawda w furoshiki dzieci się nie nosi (od tego są nosidła onbuhimo), ale pomieści wiele.
Moim ulubionym zastosowaniem i wiązaniem jest torba, która wygląda tak:

Niestety nie dorobiłam się własnego zdjęcia, więc posiłkuję się blogiem Furoshiki Club.
Chusto-torba jest naprawdę pojemna, wiąże się ją szybko, no i bajer - jest dwustronna - można pokombinować :-)
Furoshiki stosuje się także jako poszewki na poduszkę, ozdobne opakowania prezentu (w dodatku sama jest świetnym prezentem), pokrowiec, piknikowy obrus, fartuch, pareo, i co tam jeszcze wymyślimy. Polecam wszystkim.
Sposobów wiązania furoshiki jest wiele (jak widać poniżej).

Proste i praktyczne. Ech, ci Japończycy...